خط نگــــــار

دست نوشته های بهرام واحدی

خط نگــــــار

دست نوشته های بهرام واحدی

شما هم نویسنده اید؟
آیا مایلید خط نگار باشید؟ پس لطفا با یکی از راه های ارتباطی بلاگ به من اطلاع بدید تا در زودترین فرصت بکی از خط نگاران این بلاگ شوید.

بهرام واحدی هستم، علاقه مند شدید به فرهنگ و ادبیات کهن پارسی. متولد افغانستان و تحصیل کرده در استان بوشهر ایران. زبان مادریم پارسی دری هست اما برای نوشتن مطلب یا مقاله بیشتر به زبان پارسی ایرانی (فارسی) تکیه دارم چون فکر می کنم تا حدودی این زبان کامل تر و رساتر هست. هنر نویسندگی را دوست دارم و احترام خاصی به این پیشه قائلم.


















ذشاقشئ صشاثیه

نفس هایم درد می کند، قلبم به سختی می تپد، نگاهم سرد و خسته است. وقتی خودم را در آینه می بینم دلتنگ می شوم. چهره ای تکراری، پر از غم و اندوه. فکرم پریشان، دلم شکسته، سرم پر از درد است و دستهایم می لرزند. امیدم فقط به خداست، اما گویی او هم از من خسته شده. خنده هایم را قهقهه میزنم تا گریه هایم پنهان بمانند، مبادا کسی ریشخند زند که مرد است و گریه می کند. خدایا کجایی؟ من گم شده ام. دستم را بگیر، تو که خدایی کمکم کن. مگذار بیشتر از این غرق شوم. 

😟😟_____ بهرام واحدی _____😟

  • بهرام واحدی
bahram wahedi

کو عید و کو برات ، کو قند و کو نبات
کو عیدی اطفال ، کو شادی و نشاط 
---------------😥-------------- 
کو نان و کو نمک ، کو عشق و کو صفا
کو سفره ی رنگین ، یا دیگ پر ملات
---------------😔--------------
کو آب پاک و صاف ، کو جوی مولیان
لبها همه تشنه ، کو چشمه و قنات
---------------😣--------------
کو سرانداز گرم ، کو کمپل و لحاف
یا فرش دست ساز ، سوغاتی هرات
---------------😞--------------
کو نظم و کو قانون ، کو مردم فهیم
کو عسکر و پلیس ، کو شهر با ثبات
---------------😓--------------
جز کین و دشمنی ، نیابی در وطن
کو طفل خوش سخن ، در کوچه و حیاط
---------------😭--------------
از شرم این زمان ، بهرام واحدی
 کفن به خود بدوز ، پیش از مرد خیاط

#بهرام واحدی
  • بهرام واحدی

  • بهرام واحدی

یکی از بهترین سروده های من (من و دل هستیم و یار)

من و دل

شب بود و من بودم و یار
یار بود و موسم دیدار
.
یار ما رقصان و مست
می سرود از چنگ و تار
.
من و دل کنج اتاق
نشه ی رقص نگار
.
نیمه شب هم سر رسید
این دل اما بی قرار
.
صبر دل دیگر نماند
خسته شد از انتظار
.
سوی من رو کرد و گفت
دل بده مردانه وار
.
سینه ات را کن سپر
بر سرش دستت گذار
.
در زمین باغ مهر
بذر عشقت را بکار
.
حرف دل سنجیده بود
تا به کی بی بند و بار؟
.
یا به آزادی رسم
یا که دل در بند یار
.
حاجتم کردم طلب
از خود پروردگار
.
گفتمش یا دل دهم
یا بمیرم باربار
.
باز کردم من کتاب
آیه ای شد آشکار
.
أنا باسط أنا باصر
أنا رحمان القهار
.
بعد از آن روزهای سحت
عشق من شد کامگار
.
من نرفتم سمت او
او خودش شد خواستگار
.
عاقبت عاشق شدیم
دل به دام و سر به دار
.
این دل دیوانه ام
شد به عشق او دچار
.
روزگاریست با همیم
دو زمستان سه بهار
.
دوستی دلهای ما
شد هزاری صد هزار
.
غم و غصه کم و اندک
شادی هامان بی شمار
.
من و دل هستیم و شب
شب و دل هم با نگار


                       ..:: بهرام واحدی ::..


  • بهرام واحدی

کابل به کجا می روی؟ !!!                    

کابل
                       
                             دیریست که کج گشته مسیرت ز گلستان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             مهمان تفنگی و دل نرم نداری
                             بیگانه پرستی و دمی شرم نداری
                             بردوست خدایی و سرت خم به رقیبان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             پیرت چه جوان است و جوانت چه غریب است
                             مردت به گدایی و زنش بنده فریب است
                             این نیست ره مردی و آزادی مردان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             هرجا که سخن از تن و تن پوش نگار است
                             موتر باشد و دلبر تیار است
                             افسوس به حال این دختر افغان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             این ره که تو می روی راه خراب است
                             زیرش خشکی و رویش سراب است
                             یک دم ببرت سربه گریبان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             یک دسته ی مردم همه در گشت و گذارند
                             از خانه ی همسایه ی خود خبر ندارند
                             یک خانه بسوزد همه در قهر زمستان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             دردم تا به کی در سینه باشد؟
                             این دل تا به کی بی کینه باشد؟
                             جز پاکی و آبادی این شهر ندارم آرمان
                             کابل به کجا می روی ای کابل جانان؟
                             #کابل به کجا می روی ای کابل #جانان؟

 
                   ..:: بهرام واحدی ::..

  • بهرام واحدی

این شعر را هم در وصف اوضاع کنونی افغانستان سرودم.

دولت سرای خرها                        

                         من خری دیدم خرامان می گذشت               از قضا با چشم گریان می گذشت
                         رفتم و احوال او جویا شدم                          با خبر از دولت خرها شدم
                         دولتی که رهبرانش هم خرند                      خادم و مزدور شهری دیگرند
                         گفتم ای خر چشم تو از چه تر است؟            گفت نگو حالم از این هم بدتر است
                         سر تکان داد و بگفت از ملتش                     ملت رنجور و هجران دیده اش
                         ملتی که قلبهاشان روشن است                  بر دل و جان نام و یاد وطن است
                         این وطن نامش خراسان بوده است               مهد عشق و مرز شیران بوده است
                         حال دیگر آن وطن باقی نماند                      شهر پاک و سبز قشلاقی نماند
                         دسته ی خر صفتان بالای بام                      مردمانش همچو موشی در گدام
                         خر چو خاموش شد از او پرسان شدم            درد او را لحظه ای درمان شدم
                         گفتم ای خر تو خودت خرزاده ای                   پس چرا آزرده و افتاده ای؟
                         تو هم اکنون گر توانی شاه شو                    از سرای و ملکشان آگاه شو
                         گفت اینان نام خر بد کرده اند                      خون خورده تا ریاست کرده اند
                         نام من برد و بگفت بهرام یار                        هر که روزی خورد از پروردگار
                         گرچه اینان حق مردم می خورند                   می رسد روزی که وی را سر برند

                                                                                                      ..:: بهرام واحدی ::..

  • بهرام واحدی

دست نوشته ای در مورد زندگی که این هم یکی از نویسه های خودم هست...


مقاله

خدایی برای پرستش، دنیایی برای زندگی، کشوری برای تعلق داشتن، شهری برای گشتن، کوچه ای برای قدم زدن، سقفی برای استراحت، خوانواده ای برای دلگرمی، لباسی برای پوشیدن و دوستی برای محبت ... همه ی این ها را داریم و باز هم گله مندیم از این زندگی زیبا که هوای تازه اش بوی نفس کشیدن می دهد. زندگی که فقط یک بار تجربه اش خواهیم کرد و شانسی برای تکرار صحنه های به یاد ماندنی اش نخواهیم داشت. کسی از نفسش در ما دمید تا جسم بی جان ما این چنین استوار بماند و برای هدایتمان نمایندگانی را بر زمین فروفرستاد. برای خارج کردن مردم از جهل و تاریکی حبیبی را واسطه کرد که معجزه اش کتابی آسمانی بود برای نشان دادن راه و رسم صحیح زندگی در این دنیای فانی. پس می ستاییم خدایی را که آدمی را منت نهاده و چهار فصل زندگانی برای شکران نعمت هایش به ایشان ارزانی داشته است.
بهاری چون کودکی، تابستانی چون نوجوانی، خرانی چون جوانی و زمستانی همچون پیری...
در هر فصلی که هستید از داشته هایتان لذت ببرید. بدون شک هرفصل زیبایی مخصوص به خود را خواهد داشت.

                                                                                                                       ..:: بهرام واحدی ::..

  • بهرام واحدی

                         این بار متفاوت سرودم. شعر سپید است و شاخه هایش پراکنده .


                         بوی زمستان می آید
                         صدای برف و بوران می آید
                         آسمان تاریک است و شومینه ها روشن از بیم سرما
                         خنده و شادی سکوت اختیار کرده اند
                         گویی قلب ها هم یخ بسته اند
                         بوی زمستان می آید
                         دلتنگی و رنج فراوان می آید
                         از دوردست ها صدایی به گوش می رسد
                         قلبی در سینه می تپد
                         بی اختیار قدم بر می دارم به سوی صدا
                         صدایی بس آشنا
                         آری محبت است !
                         محبت هراسی از سرمای سوزان ندارد
                         بوی زمستان می آید
                         عشق با ناز و خرامان می آید
                         چرا گرمم من در این جوش زمستان
                         نکند اسیر عشقم و هوای عاشقی به سر دارم
                         کوله بارم بسته و آهنگ سفر دارم
                         هوای من صاف و روشن است
                         همه چیز فراهم و لباسی از محبت بر تن است
                         بوی زمستان می آید
                         بهار بهرام ساده و آسان می آید ...

                                                                         ..:: بهرام واحدی ::..

  • بهرام واحدی

این هم یکی از سروده های جدیدم هست به نام ساقی عشق ...


            با سلام ای ساقی عشق          نامه ای بر تو نگارم
            نامه را نزدت نگهدار                   تا رسـد دست بهارم
            آن بهار مسـت و شیرین             آن بهار می پرست
            آن که روی همچو ماهش           شیشه ی عمر من است
            آن بهار ســرونازم                     آن بهار سینه چاک
            آن که یک روزش نـبیـنم              روزگارم گشته خاک
            ساقیا مستی کن امشب           راز دل خواهم بگویم
            ترسم از حرفم برنجی                من بگویم یا نگویم
            ساقیا بهار نازم                        آن بهار سرونازم
            ساقیا شیشه ی عمرم              روزگار سرفرازم
            همه و همه تو هستی              تو بهار می پرستی
            بگذار امشب کنارت                   بر به بر با تو بخوابم
            تو مه بی تاب من باش              همچو شمس بر تو بتابم
            لب به لب تا صبح فردا               همه خوابم را بدر کن
            کوری چشم حسودان               چادر عشقم به سر کن
            ساقیا یادم کن امشب              تا خیالت را ببوسم
            تا ابد با تو بمانم                      زیر خاک با تو بپوسم
            نامه در دستان توست              ساقی شیرین سخن
            امشب این نامه نگهدار             زنده کن فردای من
            بگذار آخر نامه                        نامی از خود ببرم
            تا نگویی من خرابم                  بی نشان و بی سرم
            نام من بهرام مستان               شهرتم ساقی عشق
            نامه را بر خود نوشتم               نه به تهران و دمشق

                                          

                                                                                   ..:: بهرام واحدی ::..


  • بهرام واحدی

خداوندا ، برای عقل و اندیشه ام ، برای بدن سالمم ، برای نعمت هایی که برایم آفریده ای تو را سپاسگذارم. اما یک گله بزرگ دارم.!
آیا من این همه را خواسته بودم؟
چه نیازی به وجود من در این دنیای نامرد بود؟
نبود من خللی در جهان هستیت به وجود می آورد؟
اگر من نبودم زمین نمی چرخید؟
جوابگوی اشکهایی که باعث اولش خودت هستی چه کسی خواهد بود؟
دل رنج دیده ای که دنیای خودت زخمش می زند را چه کسی مرهم خواهد شد؟
دست و پای ناتوانی را که هر روز از چرخش روزگار تو می نالند چه کسی دلداری خواهد داد؟
چه کسی؟ خودت؟
پس چه نیازی به این همه درد بود وقتی خودت درمانی؟

..:: بهرام واحدی ::..

  • بهرام واحدی